پژوهش‌ها نشان می‌دهد که کسانی که چنین وضعی داشته اند و هر دو نوع خشونت را تجربه کرده‌اند ۵ تا ۹ برابر کسانی که شخصاً مورد بدرفتاری واقع نشده اند به افرادی خشن در خانواده آینده مبدل گردیده اند، باید افزود مردانی که هنگام مشاجره با همسرانشان از خود حالت خشن و عصبی زیادی بروز می‌دهند غالباً کسانی هستند که در دوران کودکی خویش مورد بدرفتاری کلامی یا جسمانی مادر خود واقع شده اند. این دسته از مادران به هنگامی که از جانب شوهر خود مورد خشونت قرار می گیرند و نیازها و عواطف خود را سرکوب شده می بینند، عصبانیت و نارضایتی خود را به سوی نزدیکان فرد مذکور در خانواده نشانه می‌روند یعنی پسرشان که اینان نیز در آینده با رفتار خشن نسبت به زن خود عقده های سرکوب شده ناشی از رفتار مادر را بروز می‌دهند نکته مهم دیگر آن است که خشونت بین والدین لزوماًً سبب افزایش رفتار خشن در فرزندی نمی شود که با فرد خشن خانواده همجنس است. ‌به این معنا که اگر پدر خشن بود، خشونت فقط بر فرزند پسر تاثیر نمی گذارد، بلکه فرزندان دختر را هم متاثر می‌سازد، به همین نحو در صورتی که زن به خشونت شوهر تن داده باشد و از خود در برابر آن انفعال نشان دهد بدان معنی نیست که دختر خانواده نیز در آینده به زنی منفعل تبدیل خواهد شد و خشونت را با خشونت پاسخ نخواهد داد.^[۱۴۹]

ب- فقدان والدین

در رابطه با ارتباط زمینه‌های خطرساز در خانواده پدری (جدایی والدین از یکدیگر، مرگ والدین، تجربه خشونت در کودکی)وخشونت علیه زنان، نتایج نشان داد که میزان خشونت در خانواده های گسسته بیشتر است و همچنین بالاترین میزان خشونت در گروه زنانی است که همسران آن ها در دوران کودکی والدین خود را از دست داده‌اند (میانگین ۳۸ / ۵۸ درصد) و کمترین میزان در گروه زنانی دیده می شود که همسر آن ها در دوران کودکی مادر خود را از دست داده‌اند (میانگین ۶۳/۴۲ درصد)^[۱۵۰] پس جدایی والدین از یکدیگر و یا مرگ والدین نیز از عوامل می‌باشد که باعث افزایش خشونت می‌گردد.

ج- آزار و اذیت کودکان و نوجوانان در خانواده

آزار و اذیت کودکان و نوجوان در خانواده نه تنها باعث فرار از خانه و مدرسه و متواری شدن او می‌گردد بلکه تاثیرات جسمی و روانی نیز بر روی کودک و نوجوان داشته که بر اثر این تاثیرات روانی کودک و نوجوانان در آینده به شخصی خشن مبدل گشته که باابراز خشونت خود در درون خانواده و جامعه عقده های سرکوب شده ناشی از رفتار بد پدر یا مادررا پاسخ می‌دهد.^[۱۵۱]

د- فرار از خانه

این نتیجه خشونت خانگی به ویژه ازآن جهت که بر امنیت اجتماعی وافزایش بزهکاری تاثیر می‌گذارد قابل تأمل است . محیط ناامن و پرخشونت خانه، فرزندان خانواده را از خود بیزار می‌کند و سبب می شود آنان در پی یافتن محیطی آرامتر یا صرفاً به خاطر دور شدن از آزار و اذیت والدین، خانه را ترک کنند. در این هنگام یا به خانه دوستان، اقوام و آشنایان پناه می‌برند که در این صورت (و اگر پناه دهندگان افراد صالحی باشند) احتمال انحراف کودک یا نوجوانان فراری کمتر خواهد بود و می توان انتظار داشت که با بهبود شرایط مجدداً به خانه و زندگی اجتماعی عادی خود بازگردد. اما اگر چنین نشود یعنی قربانی خشونت خانگی در کوچه و خیابان سرگردان و در نهایت گرفتار افراد ناصالح و ‌گروه‌های بزهکاری بسیار زیاد خواهد بود. واقع امر این است که ‌گروه‌های بزهکاری غالباً منتظر چنین فرصتهایی برای جلب اعضای جدید هستند. بیشتر فعالیت‌های غیر قانونی که قربانیان خشونت خانگی پس از فرار از خانه بدان دست می‌یابند عبارتند از کف زنی، سرقت اتومبیل، سرقت از فروشگاه ها، کیف قاپی، سرقت منازل، جرایم مرتبط با مواد مخدر (نقل و انتقال، فروش، توزیع و …) جرایم جنسی، تکدی، ولگردی و شمار زیادی از آنان نیز در دام ‌گروه‌های کوچک و بزرگ تبهکاری بین‌المللی که در زمینه تجارت اعضای بدن، تجارت زنان و کودکان و قاچاق مواد مخدر فعالیت دارند، گرفتار می‌شوند. متاسفانه در جامعه کنونی ما فرار از خانه به ویژه در بین دختران رو به فزونی گذارده است.

ر- فرار از مدرسه

ممکن از در نظر اول فرار کودکان و نوجوانان از مدرسه با خشونت والدین بی ارتباط به نظر آید اما مطالعات و گفتگوهای شخصی نگارنده با مرتکبین چنین کاری، وجود این ارتباط را تأیید می‌کند. محیط ناآرام خانه مانع از آن می شود که فرزند حواس و فکر خود را به طور شایسه متوجه درس نماید. در واقع، اضطراب و نگرانی ناشی از بدرفتاری و خشونت والدین به فرزندان اجازه چنین کاری را نمی دهند. در نتیجه این کودکان و نوجوانان دچار افت تحصیلی می‌شوند. در محیط مدرسه برخی معلمان و مربیان به علت عدم آشنایی با این شیوه برخورد صحیح با این دانش آموزان آنان را مورد سرزنش یا حتی تنبیه قرار می‌دهند.

این رفتار به ویژه اگر با تمسخر و سوء رفتار همسالان نیز همراه شود سبب خواهد شد که قربانی خشونت خانگی از مدرسه نیز گریزان گردد.

مواردی دیده شده است که کودک یا نوجوان یکی از معلمان خود را به جای پدر و مادر خود فرض می ‌کند در دل به او عشق می ورزد. در اصل آنچه را که در محیط خشن خانه و رفتار خشونت آمیز پدر ومادر واقعی اش مانع از ابرازش شد، نثار معلم خود می کند، اما با افت تحصیلی او معلم مورد علاقه اش رفتار نامناسبی با او پیش می‌گیرد و او را سرزنش یا تنبیه می‌کند بی آنکه از احوالش خبر داشته باشد. در این هنگام قربانی خشونت خانگی بار دیگر همه آنچه را که در ذهن ساخته، ویرانه می بیند و در می‌یابد که باز آن کسی که صمیمانه دوستش دارد و شاید می‌خواهد همه آنچه را در خانه بر او می گذرد برایش بازگو کند، با او با خشونت رفتار می‌کند. آنگاه به تدریج از رفتن به مدرسه و بودن در چنین محیطی خسته و دلسرد می شود و با خیال رها شدن، از مدرسه فرار می‌کند. اینجا است که اهمیت نقش معلمان و مسئولان مدرسه در برخورد با چنین دانش آموزانی بیش از پیش معلوم می‌گردد. چرا که عواقب فرار از مدرسه همانند فرار از خانه برای فرد و جامعه بسیار خطرناک است.

ز- خشونت خیابانی

این مورد بیشتر در پسران به چشم می‌خورد که مثلاً به هنگام تعطیل شدن مدارس می توان پسر بچه های بین ۸ تا ۱۵ سال را مشاهده کرد که به شوخی یا جدی به جان هم افتاده و یکدیگر را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. برخی از آنان در این هنگام خشونتی را که از والدین دیده اند بر روی دیگر بچه ها پیاده می نمایند.

تاثیرات جسمی – روانی:

اختلالات در خوردن غذا و خوابیدن، آثار خشونت جسمی در روی بدنشان، افسردگی، مطیع بودن بیش از حد، گوشه گیری، انزوا، گاز گرفتن انگشت یا ناخن، لکنت زبان، خیال پردازی درباره خودکشی، خشونت کلامی ، احساس اضطراب و ترس.^[۱۵۲]

و- بی توجهی به تربیت کودکان

بی توجهی به تربیت کودکان نیز یکی از عوامل بروز خشونت می‌باشد، وقتی والدین بدون توجه به حضور فرزندان با یکدیگر پرخاش نموده و نیاز نیست که والدین به خود کودک پرخاشگری نمایند. چنانچه او شاهد رفتارهای خشونت بار پدر و مادر یا افراد دیگر نیز باشند این گونه رفتار را فرا می گیرند. پس کودکان از طریق مشاهده، رفتارهای والدین را می آموزند.

گاهی نیز کودکان در مدرسه قربانی خشونت می‌شوند و این قربانی شدن باعث می شود که خود آن ها نیز عامل خشونت شوند مانند وقتی که کودک توسط دانش آموزان دیگر مورد تمسخر قرار گیرد یا از کودک دیگری کتک بخورد و قادر به دفاع خود نباشد.