مرحله دوم) پیش‌بینی عملکرد آتی شرکت – فروش ، سود و موقعیت مالی آتی شرکت ، متغیرهای ورودی مدل ارزش گذاری می‌باشند . عملکرد آتی شرکت به شرایط کلان اقتصادی (کم و بیش بر تمام شرکت ها اثر می‌گذارد) و ویژگی هر شرکت بستگی دارد . در پیش‌بینی عملکرد آتی شرکت می توان از دو روش استفاده نمود : تحلیل بالا به پایین عملکرد شرکت و تحلیل پایین به بالا عملکرد شرکت . روش اول از تحلیل اوضاع اقتصاد کلان شروع می‌گردد و سپس به تحلیل صنعت (شناخت مواردی که بر صنایع تأثیر دارند مانند مالیات ) می‌رسد و در نهایت ‌بر اساس نتایج به دست آمده به تحلیل شرکت می پردازد و روش دوم (تحلیل پایین به بالا) از تجمیع تقاضا برای محصولات شرکت ها به برآورد تقاضای کل و در نهایت تحلیل اوضاع کلان اقتصادی می پردازد ( بخشیانی و دیگران،۱۳۸۷،ص۳۴) .

مرحله سوم) انتخاب مدل ارزشیابی شرکت و محاسبه ارزش شرکت – سه معیار در انتخاب مدل های ارزشیابی شرکت ها وجود دارد که عبارتند از:

    • سازگاری مدل با مشخصات شرکت مورد بررسی

    • در دسترس بودن داده های مورد استفاده در مدل

  • سازگاری مدل با کاربرد ارزش محاسبه شده

همان طور که در مباحث قبل اشاره شد ، مدل های ارزشیابی در دو گروه مدل های مطلق و مدل های نسبی ارزشیابی طبقه بندی می‌شوند . مدل های مطلق ، محقق را قادر می‌سازد که بتواند ارزش ذاتی دارایی ها را برآورد نماید و تخمین نقطه ای از ارزش شرکت ارائه دهد و مدل های نسبی ، ارزش دارایی را نسبت به یک دارایی مرجع می سنجند و اساس آن ، نزدیک بودن ارزش دارایی هایی است که مشخصات مشابه دارند و معمولا بر حسب ضرایب قیمت بیان می‌گردند ( بخشیانی و دیگران،۱۳۸۷،ص ص۲۸-۲۶). در این تحقیق به منظور تعیین ارزش شرکت از نسبت Q توبین استفاده می شود . در واقع این نسبت در گروه مدل های نسبی ارزشیابی قرار دارد .

      1. نسبت Q توبین[۲۹]

شاخص Q توبین یکی دیگر از مدل‌های تعیین ارزش و ارزیابی کیفیت و عملکرد است که مورد استفاده شرکت‌ها و سرمایه گذاران قرار می‌گیرد . ابتدا به معرفی توبین[۳۰] پرداخته و سپس مدل های مختلف Q توبین که در سال های متعدد ارائه گردیده است را مورد بررسی قرار داده و در پایان انتقادات وارده بر این نسبت ارائه می‌گردد .

توبین در سال ۱۹۸۱ در ایلینیوز آمریکا به دنیا آمد . وی که یک شهروند آمریکایی بود ، تحصیلات خود را در رشته اقتصاد در دانشگاه هاروارد به سال ۱۹۳۹ به انجام رسانید . وی در این دوره با اقتصاددانی همچون لئونتیف[۳۱] و شومپتر[۳۲] آشنا شد . در سال ۱۹۴۱ به واشنگتن نقل مکان کرده و مشغول به کار می‌شود. پس از پایان خدمت نظام دوباره به دانشگاه هاروارد بازگشته و دکترای تخصصی خویش را دریافت کرد و به مدت سه سال نیز در آن جا به تحقیق و پژوهش مشغول بوده است . در سال ۱۹۵۰ به دانشگاه یال پیوست و تا سال ۱۹۸۸ به عنوان استاد مشغول به تدریس بود . وی در سال ۱۹۶۱ و ۱۹۶۲ به عنوان عضو شورای مشاوران اقتصادی رئیس جمهور کندی در واشنگتن مشغول به کار بود و این تنها دوره‌ای است که وی از تحصیل و کار دانشگاهی فاصله گرفت . به عنوان یک طرفدار اقتصاد کینزی ، علاقه مندی‌های حرفه‌ای وی شامل زمینه‌هایی نظیر اقتصاد کلان ، اقتصاد سنجی ، نظریه و سیاست پولی ، سیاست مالی و مالیه عمومی ، پس انداز و مصرف ، بیکاری و تورم می‌باشد . او در سال ۱۹۸۱ به خاطر فعالیت علمی در خصوص تجزیه و تحلیل بازارهای مالی و ارتباط آن با تصمیمات هزینه ، اشتغال و تولید و قیمت ، برنده جایزه نوبل در رشته اقتصاد شد . وی سمت های مختلفی از قبیل ریاست انجمن اقتصاد سنجی و مؤسسه اقتصاد آمریکا ، مؤسسه اقتصاد غربی و همچنین عضویت در آکادمی ملی را از سال ۱۹۷۲ عهده دار بود . او شانزده کتاب را تألیف ‌یا ترجمه کرده و بیش از ۴۰۰ مقاله برای خوانندگان تخصصی و غیر تخصصی به رشته تحریر درآورده است .

توبین، نظریه Q توبین را به عنوان شاخصی برای پیش‌بینی این که آیا وجود سرمایه گذاری شده افزایش و کاهش خواهند یافت ، معرفی نمود . Q توبین به زبان ساده عبارت است از نسبت ارزش بازار یک دارایی به هزینه جایگزینی آن . وی معقتد بود که این نسبت می‌تواند برای برآورد وجوه سرمایه‌گذاری آتی و به تبع آن به عنوان یک شاخص خوب جهت شرایط کلی اقتصاد مورد استفاده قرار گیرد . توبین همچنین به خاطر نظریه گزینش پرتفوی خود شهرت دارد . این نظریه بیان می‌کند که سرمایه‌گذاران ، سرمایه گذاری پر ریسک و پر بازده را با سرمایه‌گذاری کم ریسک به منظور دستیابی به توازن در سرمایه‌گذاری متعادل می‌کنند . عمده شهرت وی به جهت دیدگاه کینزی وی در اقتصاد و فعالیت‌های وی در زمینه‌ی بازارهای مالی است . وی در سال ۲۰۰۲ در سن ۸۴ سالگی درگذشت . وی معتقد بود ، مردم آن طور که اقتصاد دانان فرض می‌کنند ، عقلانی عمل نمی‌کنند (شهرآبادی،۱۳۸۵،ص۶۲) .

مدل Q توبین در واقع توسط توبین و برنارد[۳۳] در سال ۱۹۶۸ ارائه شد . آن ها سعی می‌کردند تا توضیح دهند که چگونه بازارهای مالی ، سرمایه‌گذاری را نظم بخشیده و این که چگونه می‌توان به یک سرمایه‌گذار برای یافتن بازارهای جذاب و غیرجذاب از نقطه نظر ارزش یاری رساند . ‌بر اساس این مدل ، یک شرکت در صورتی که ارزشش در بازار بالا رود اقدام به سرمایه‌گذاری بیشتر خواهد کرد و در حالتی که ارزش آن کاهش یابد از سرمایه‌گذاری خود خواهد کاست . نسبت Q توبین عبارت است از ارزش بازار یک شرکت بعلاوه بدهی‌های بلندمدت و کوتاه مدت آن تقسیم بر دارایی‌های آن شرکت . ‌بنابرین‏ Q توبین به عنوان یک شاخص ارزشیابی بیانگر آن است که نسبت ارزش کلی سهام در بازار و دارایی‌های مرتبط به آن باید در حدود یک باشد . وقتی Q کمتر از یک است شرکت در معرض قبضه مالکیت[۳۴] بوده و وقتی Q بیشتر از یک است ، شرکت می‌باید اقدام به سرمایه‌گذاری نماید ؛ زیرا بازار ، ارزش آن را بیش از سرمایه گذاری هایش برآورد می‌کند . توبین در مصاحبه‌ای که با رجیون[۳۵] در سال ۱۹۹۶ انجام داد در خصوص نسبت Q می‌گوید : من فکر می‌کنم این نظریه ایده‌ای نسبتاً بدیهی و روشن است و قطعاً بدون سابقه و جدید نیست . اقتصاد دانان سوئدی نظیر ویکسل[۳۶] نیز این ایده را داشتند و حتی کینز هم همین طور . مدل توبین در واقع یک مدل سرمایه‌گذاری است و دلالت بر این دارد که انجام یا عدم انجام سرمایه گذاری به میزان Q بستگی دارد و عبارت است از:

برای ادراک مفهوم مدل توبین به مثال زیر در زمینه مسکن توجه کنید . فرض کنید که ارزش متوسط بازار یک ساختمان در یک منطقه ریال است و هزینه ساخت همان نوع ساختمان ریال می‌باشد . در این حالت Q توبین بزرگتر از یک خواهد بود .

۱٫۶۶۷

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...